Η επικαιρότητα του Ζαχαριάδη.

τού Αντώνη Ματζάρη*

∆εν είναι λόγω της 28ης Οκτωβρίου, είναι καιρός τώρα που αισθάνοµαι σαν τον Νίκο Ζαχαριάδη που από τη φυλακή έστειλε το περίφηµο γράµµα του µόλις κηρύχθηκε ο πόλεµος του ‘40: «...Σήµερα όλοι οι Ελληνες παλεύουµε για τη λευτεριά, την τιµή, την εθνική µας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. [...] Στον πόλεµο αυτό, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι µας πρέπει να δώσουµε όλες µας τις δυνάµεις, δίχως επιφύλαξη. [...] Ολοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα ‘ναι της Ελλάδας και του λαού της».
Εντάξει, έγραψε και άλλες επιστολές µετά ο αυτόχειρας µακαρίτης, το θέµα δεν είναι αυτό, το θέµα είναι ότι αποδεχόταν πως εκείνη την κρίσιµη στιγµή έπρεπε όλοι ανεπιφύλακτα να ταχθούν στο πλευρό της κυβέρνησης, και ας ήταν δικτατορία. Κατά το µικρό µέρος που µου αναλογεί στη σηµερινή προσπάθεια, δύο χρόνια τώρα αυτολογοκρίνοµαι, όσο µπορώ, γιατί η κατάσταση είναι τόσο έκτακτη όσο ήταν και το 1940 – και το χειρότερο που µπορεί να κάνεις σε τέτοιες περιστάσεις είναι να δηµιουργείς σε αυτούς που τη χειρίζονται πρόσθετες σκοτούρες µε τη γκρίνια σου. Συµβουλές να δώσω, κάντε αυτό, πείτε εκείνο, δεν είχα – ούτε στα χρηµατοοικονοµικά είµαι καλός ούτε στις διαπραγµατεύσεις. Ηξερα ποιος είναι ο στόχος όµως: να µη βρεθούµε έξω από την ευρωζώνη φτωχοί, ξοφληµένοι, γελοιοποιηµένοι, αποµονωµένοι, να τρώµε τις σάρκες µας και να ετοιµαζόµαστε για πολεµικές περιπέτειες – όπως έκανε η χούντα το 1974. Μεγαλύτερη καταστροφή από αυτή δεν θα µπορούσαµε να υποστούµε. Οι Ευρωπαίοι µάς δίνουν µίαν ακόµη ευκαιρία να την αποφύγουµε, να µη γίνουµε οι παρίες της Ευρώπης. Ολες όσες µάς έχουν δώσει ως τώρα, από την εποχή του Καραµανλή του Μικρού ως τις 21 Ιουλίου, τις έχουµε απορρίψει. Περνούσαν µεν από τη Βουλή, αλλά τις απέρριπταν οι διαδηλώσεις και οι υπουργοί, όλοι οι υπουργοί, εκτός από µερικούς δακτυλοδεικτούµενους: ∆ιαµαντοπούλου, Λοβέρδος, Ραγκούσης, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος – αφότου ανέλαβε υπουργός Οικονοµικών. Οι αντιδράσεις ξεκίνησαν µε τρεις νεκρούς, της Μarfin, και κατέληξαν µε έναν άλλο την προπερασµένη Πέµπτη. Ενδιαµέσως έγιναν απανωτές γενικές απεργίες, εκατοντάδες επί µέρους απεργίες, απόπειρες να καταληφθεί η Βουλή, καταστράφηκαν καταστήµατα και τράπεζες, καταλήφθηκαν δηµόσια κτίρια, προπηλακίστηκαν πολιτικοί, έκλεισαν τα σύνορα της χώρας, δύο φορές την εβδοµάδα τουλάχιστον η Αθήνα ήταν χωρίς συγκοινωνίες.
Οταν τα ελληνόπουλα κοιμόντουσαν...
Θα συνεχίσουµε έτσι; Στο χέρι µας είναι, όπως είπε και ο Πρωθυπουργός, που µας έστησε µιάµιση ώρα να τον περιµένουµε µπροστά στις τηλεοράσεις. Στο χέρι µας είναι και να προχωρήσουµε χωρίς βίαιες συγκρούσεις, µέσα από διαπραγµατεύσεις, υποχωρήσεις και συµβιβασµούς για το τι θα δώσει καθένας στην κοινή προσπάθεια – αλλά όταν ακούω το «όχι σε όλα» των κοµµάτων της αντιπολίτευσης µε πιάνει η απελπισία: είµαστε χαµένοι, τίποτα δεν γίνεται.

Γιατί έχουµε ακόµα δύσκολους µήνες µπροστά µας: η απόφαση για 50% µείωση του χρέους χωρίς χρεοκοπία είναι οριακή, οι τραπεζίτες εκβιάστηκαν να την αποδεχθούν «οικειοθελώς» και θα κάνουν ό,τι µπορούν για να ανακαλύψουν τον διάβολο στις λεπτοµέρειες. Αν τους βοηθήσουν µε το «όχι σε όλα» όσοι πάσχουν από «πολιτική και εθνική τύφλωση», όπως σωστά είπε ο Βενιζέλος, τότε ο διάολος τελικά θα µας πάρει και θα µας σηκώσει.

Και σκέφτοµαι όλους εκείνους τους σοφούς που έλεγαν από πέρυσι να απειλήσουµε µε χρεοκοπία τους δανειστές µας για να υποχωρήσουν – χρειάστηκε να τους απειλήσει όλη η ΕΕ, η Αµερική, το ∆ΝΤ, η ΕΚΤ• χρειάστηκε να αναλάβουν το µεγαλύτερο µέρος του χρέους µας οι χώρες της ΕΕ και να εγγυηθούν την αποπληρωµή του για να δεχθούν να χάσουν 100 δισεκατοµµύρια οι τραπεζίτες. Αλλά όλα αυτά θα τα πετύχαιναν ο Τσίπρας και ο Λαφαζάνης µόλις παρουσιάζονταν ζωσµένοι µε τα φισεκλίκια του Βελουχιώτη.

Θα είχαν κάθε δίκιο να εµφανιστούν έτσι και να διεκδικήσουν τα εθνικά δίκαια, γιατί το τι µας έχει συµβεί µου το εξήγησε εµπιστευτικά ο φίλος µου Ευγένιος Ευγενίδης, µε επιστολή µακροσκελή και άκρως απόρρητη, που πρέπει οπωσδήποτε να καταγραφεί στις σελίδες σου, ηµερολόγιό µου:

Οταν το ελληνόπουλο και η ελληνοπούλα, ντυµένα στα εθνικά χρώµατα, κοιµόντουσαν αθώα στο κρεβάτι τους και έξω, κάτω από το φως του φεγγαριού, έσκουζε ο γκιώνης, εµφανιζόταν στα δωµάτια των παιδιών η γιαγιά. Η τρυφερή γριούλα µε το τσεµπέρι, αθόρυβα, έβαζε µερικά λεφτά κάτω από τα παιδικά µαξιλάρια. Αυτό γινόταν παντού, για χρόνια. Σε κάθε οικογένεια. Τα παιδιά το πρωί έβρισκαν τα λεφτά και χαρούµενα ξόδευαν το χαρτζιλίκι της γιαγιάς. Ολα τα παιδιά, όλα τα λεφτά.

Και µια µέρα ήρθε η δραµατική αποκάλυψη: από ένα µοιραίο παιχνίδι της τύχης αποκαλύφθηκε ότι γιαγιά δεν υπήρχε. Ηταν ο Βόλφγκανγκ Σόιµπλε, που ντυνόταν γιαγιά, µε το καροτσάκι του πήγαινε από σπίτι σε σπίτι και κορόιδευε τα ελληνόπουλα ότι δήθεν τους έδινε χαρτζιλίκι, ενώ στην πραγµατικότητα αυτό ήταν δάνειο. Ετσι, κύριε, φθάσαµε ως εδώ. Πρόκειται για τη µεγαλύτερη συνωµοσία συλλογικής εξαπάτησης λαού στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Γερµανοί, κοµµουνιστές, CIA, εβραίοι και σιωνιστές, ακροδεξιοί, µασόνοι βρίσκονται στο σκοτεινό κέντρο που απεργάστηκε την καταστροφή του λαού µας. Γιατί µας ζηλεύουν, κύριε. Μας φθονούν. Για την ιστορία µας και τα επιτεύγµατά µας.
Η εκδίκηση είναι ελληνική
Θέλουν να πάρουν τη γη των προγόνων µας. Να υποδουλώσουν το αδούλωτο πνεύµα µας. Να κυριεύσουν τα ιστορικά λαµπρά πανεπιστήµιά µας και να εξαφανίσουν τη γνώση, τη µέθοδο, τη φιλοσοφική σκέψη, την ερευνητική πρωτοπορία. Να πάψουν οι πανεπιστηµιακοί µας να κατακλύζουν µε τις απαράµιλλες δηµοσιεύσεις τους εκδοτικούς οίκους. Σε κάθε χώρα, σε κάθε επιστήµη. Να χαθούν οι νέοι Πλήθωνες Γεµιστοί. Να δηωθούν οι ναοί. Να σκλαβωθεί το γένος. Να µας πάρουν την τεχνολογία µας και την τεχνογνωσία µας. Να κλέψουν το µοναδικό οικονοµικό, διοικητικό και πολεοδοµικό µας σύστηµα, που µας έφερε έως εδώ, σε αυτά τα ύψη, κοντά στη θέωση.

Να τα αρπάξουν όλα αυτά για να τα χρησιµοποιήσουν ώστε να γίνουν άνθρωποι. Αυτοί, ∆ιόδωρε, που, όταν εµείς φτιάχναµε Παρθενώνες, περπατούσαν στα τέσσερα και ζούσαν στα δέντρα. Οι βάρβαροι, οι ξένοι. Που συνεχίζουν το άθλιο παιχνίδι τους αδιάντροπα και εξακολουθούν να µας δανείζουν! Αλλά η πατρίδα θα αγωνιστεί µε υπερηφάνεια. Ολοι εµείς, όλοι µαζί µπορούµε. Θα πάµε στο ιστορικό µας νόµισµα. Από επιλογή µας. Επιλογή εθνικής αξιοπρέπειας για την τελική ιστορική µας δικαίωση.
Ενα πακέτο τσιγάρα, κύριε, θα κάνει 6.000 δραχµές.
Θα είµαστε όλοι εκατοµµυριούχοι. Θα κυκλοφορούµε µε τα ποδήλατά µας, όχι επειδή δεν θα έχουµε βενζίνη αλλά γιατί επιλέγουµε το παραπέρα βάθεµα και πλάτεµα του οικολογικού αγώνα, ένα νέο επίπεδο συνείδησης. Θα ζεσταινόµαστε µε τα ξύλα µας, όχι γιατί δεν θα έχουµε πετρέλαιο αλλά διότι είναι σταθερή επιλογή µας η αειφόρος ανάπτυξη. Θα χρησιµοποιούµε για γιατρικό τα άπειρα βότανα της ελληνικής µάνας φύσης, όχι γιατί δεν θα έχουµε φάρµακα αλλά γιατί επιλέγουµε τη φυσικότητα της οµοιοπαθητικής θεραπείας. Θα κλείσουµε τα σύνορά µας και θα σταµατήσουµε τον πακτωλό των εξαγωγών µας.
Θα ζήσουµε ανεξάρτητοι, υπερήφανοι στην ευλογηµένη χώρα µας, µακριά από όλους, στην ηρεµία και στην ησυχία µας. Ελιά, ψωµί, κρασί, σταφύλι, ψάρι. Το λέει και ο Ελύτης, αλλά πού να το ξέρετε εσείς, κύριε. Και εσύ, ∆ιόδωρε, µε τους όµοιούς σου δυτικόφιλους εξωµότες, να φύγετε και να πάτε να ζήσετε στις χώρες τους (θυµίζω στα τέσσερα και στα δέντρα, για να µην ξεχνιόµαστε).
Ετσι είναι• πάνω από όλα είναι η ανεξαρτησία, η λεβεντιά και η υπερηφάνεια, όπως λένε ο Σαµαράς και ο Καρατζαφέρης, όπως µας διδάσκει και η ένδοξη ιστορία µας, Κούγκι, Ζάλογγο, Αρκάδι – και τόσες άλλες αυτοκτονικές καταστάσεις που έχουµε εσωτερικεύσει.
Υπάρχει και το παράδειγµα του εθνικόφρονα Περικλή Γιαννόπουλου που προτίµησε, αντί κατακρήµνισης ή ανατίναξης, να προχωρήσει µε το άλογό του να τον καλύψει η θάλασσα.
Ολοι µαζί, µε τα άλογά µας, στεφανωµένοι αγριολούλουδα, εµπρός για το Καστελόριζο.
*ο Αντώνης Ματζάρης είναι πρώην Δήμαρχος Θερμαικού και σημερινός Πρόεδρος στο ΚΑΠΠΑ 2000.